Kumaki górskie powróciły do Limburgii Południowej

Kumaki górskie powróciły do Limburgii Południowej. Te bezogonowe płazy z rodziny kumakowatych, były w Limburgii gatunkiem niemal wymarłym. Na początku września zostały one ponownie wprowadzone na terenie wzgórz Limburgii Południowej.

Kumak górski (Bombina variegata, nid. Geelbuikvuurpad), to gatunek płaza bezogonowego z rodziny kumakowatych i spokrewniony z kumakiem nizinnym. Dawniej zaliczany był do ropuszkowatych. Cechuje się brązową grzbietową stroną ciała oraz kontrastującą z nią stroną brzuszną, która pokryta jest ostrzegawczym deseniem żółci i czerni. Aż do lat siedemdziesiątych ubiegłego stulecia, kumaki górskie występowały w ponad 80 różnych miejscach Limburgii Południowej. Ich liczba gwałtownie jednak zmalała – do zaledwie kilku, znalezionych w latach 90. w wyżłobieniach marglowych, siedlisk. Zwiększenie intensyfikacji użytkowania gruntów i związane z tym odwadnianie obszarów, w których zwierzęta składały jaja, były przyczyną niemal całkowitego wyginięcia kumaka górskiego. Na początku września br. posłanka Carla Brugman-Rustenburg, radny z Eijsden-Margraten Gerry Jacobs oraz przedstawiciel zarządu administracji zasobów wodnych Arnold Jansen, przyczynili się do ponownego wprowadzenia kumaków górskich na wzgórzach Limburgii Południowej.

Budowa buforów wodnych

W ostatnich miesiącach Bureau Natuurbalance wraz z Waterschap Limburg, gminą Eijsden-Margraten, Staatsbosbeheer, Limburgs Landschap, Natuurmonumenten i prywatnymi właścicielami gruntów, zrealizowało nowe bufory wodne, mające służyć za miejsca reprodukcji dla kumaków. Przedsięwzięcie sfinansowane zostało przez samorząd Provincie Limburg. Odbywa się to nie tylko w rezerwatach przyrody, ale także w suchych dolinach i buforach wodnych wybudowanych specjalnie przez administrację zasobów wodnych. Suche doliny powstawały w przeszłości przez wymywanie, dzięki czemu położone są zawsze między dwoma stokami. Obecnie używane są do buforowania wody, często z gruntów rolnych (np. w Banholt i w okolicach Sint Geertruid). Bez tego buforowania, ulewne deszcze zalewałyby ulice wodą i błotem.

Dzięki tej konstrukcji kumaki górskie mogą rozmnażać się w swoich historycznych siedliskach. Co więcej, sieć buforów wodnych zainstalowanych w tych dolinach, stanowi bardzo obiecującą strefę połączeń, pomiędzy różnymi obszarami siedliskowymi tego gatunku. Wymiana zwierząt pomiędzy różnymi siedliskami ma bowiem ogromne znaczenie w zakresie utrzymania wystarczającej zmienności genetycznej.

Projekt pokazuje, że gatunek chroniony prawem nie musi stanowić zagrożenia dla wszelkiego rodzaju funkcji społecznych. Jak mówi Arnold Jansen z Waterschap Limburg: – Dzięki budowie nowych basenów (…) zbieramy wodę deszczową ze stoków i zapobiegamy uciążliwościom w dolinach, a jednocześnie tworzymy eldorado dla płazów, takich jak kumaki górskie”.